Hopeloos
Ik ben eigenwijs en zij is eigenlijk wijzer dan mij
ijverig en altijd ijdel en goddelijk als ze zeikt
dit is, leidend want et hopeloos verfijnen hoort erbij
Op een next level shit als ik weer levenslessen schrijf
mijn negatieve cirkel, ik zeg welkom in m’n wereld
toen ik ff moest herstellen was jij er niet echt meer bij
dus liefde voor familie maar toch hou ik het op afstand
kan nu alleen maar zeggen er is niks aan de hand
// dit is een muur om me heen en ik hou hem hoog
// voel me uren alleen en soms hopeloos
// er is niemand die me breekt gozer hou het droog
// zittend op een wollek als ik overloop
Je mag me vragen naar de weg maar shit ik weet hem niet.
En echt ik meen het als ik zeg dat ik mezelf nu ken.
Ja doe je kut ga ik wel weg het is mn levenslied.
Zoals ik vraag om acceptatie omdat ik zo ben.
Ik zit verscholen achter woorden omdat ik hier niemand ken.
Dacht je lief te kunnen hebben met een lieve stem.
Zie me maar met respect.
Ik zal die regen voor je vangen als het hoost enzo.
Ben je boos dan zijn we samen hopeloos.
Morgen wakker worden in een nieuw begin.
Je bent m'n hoofdletter in het midden van een lange zin.
Zie die zonnestralen stralen ff terug naar waar we waren,
want in blijven hangen hier heb ik nu echt geen zin.
Ik duik er toch wel in.
En ga ik over men grenzen leer je mn angstmonster kennen.
En komt er sluipend iets voorbij dat ik maar niet verwerk.
Toch sta ik sterk want ben verder in het verleggen van grenzen.
Dit is hoe we waren
//dit is een muur om me heen en ik hou hem hoog
// voel me uren alleen en soms hopeloos
// niemand die me breekt gozer ik hou het droog
// zittend op een wollek als ik overloop